Σ̌κίσμαν

Έφυες και ντό εκλώστες;
Έντον το κακόν
Το μαχ̌αίρ’ τη χωρισίας
όθεν κρούει ματών’

Σ̌κίσμαν έχω σην καρδία μ’,
σ̌κίσμαν και πονώ
Σα ποδάρι͜α μ’, ψ̌η μ’, να στέκω
άλλο ’κ’ επορώ

Έπρεπε, ψ̌η μ’, να νουνί͜εις α’
και να μη χωρί͜εις
Το γυαλίν ντο ετσακώθεν
άλλο ’κι κολλίζ’

Σ̌κίσμαν έχω σην καρδία μ’,
σ̌κίσμαν και πονώ
Σα ποδάρι͜α μ’, ψ̌η μ’, να στέκω
άλλο ’κ’ επορώ

Πώς θα απομέντς σον κόσμον
εσύ μαναχόν;
Τη καρδίας ι-σ’ τον πόνον
ποίος θα λαρών’;

Σ̌κίσμαν έχω σην καρδία μ’,
σ̌κίσμαν και πονώ
Σα ποδάρι͜α μ’, ψ̌η μ’, να στέκω
άλλο ’κ’ επορώ