Μακεδονία

Τέταρτο αιώνα προ Χριστού,
Αλέξανδρε εγεννέθες
Είχ̌ες τα χρόνια τ’ Εεινού
τον κόσμο όσταν εχτέθες

Τη Φίλιππα έσ’νε ο γιον
και τη Ολυμπιάδας
μ’ Αριστοτέλη δέσκαλον
Αλέξανδρε τ’ Ελλάδας
απάν’ σον Βουκεφάλα σ’

Πέλλαν και Αιγές, Αλέξανδρε,
ας σην Μακεδονίαν
κι Ελλάδαν με παντέλλενες
δόξασες ους την Ινδίαν

Σ’ έκτον αιώναν έρθανε
μετά Χριστού οι Σλάβοι
και τα ποδάρι͜α εσ’κώθανε
να κρού’νε το κιφάλι

Τα σλάβικα ανιστόρητα
γραφάς αρχαίας ’κ’ έχ’νε
Άλλ’ δίν’ ατείντς τα θάρρητα
κι άλλ’ ιστορίαν λέγ’νε
πολλ’ αέραν μη παίρ’νε

Τρίζ’νε τα στούδι͜α ας σο ταφίν
τη Μέγα Μακεδόνα
να σ’κών’ κιφάλ’ τ’ Ελλήνων ψ̌ην
σα άσ̌κεμα τα χρόνι͜α

Νουνίστε ούλ’ τα μέλλοντα
πριν ’φτάτε συμφωνίαν
στοχ̌έψτε τα συμφέροντα
και την Μακεδονίαν

Κοντόν ποδάρ’ έχ̌’ τ’ άδικον
και τ’ ιστορίας ψέμαν
Η μούστα μουν Ρωμαίικον
κι έτοιμον για καθέναν
τσ̌οάπ’ να δί’ αλλ’ έναν

Όποιον γένος ευτάει οπίσ’
σ’ άδικον και φογάται
’κι θα έχ̌’ μέλλον απάν’ ση γην,
αγλήγορα θα χάται

Τ’ ανέσπαλτα πατρίδας μουν
τη Γένους είν’ γεράδας
Σάρισα αιχμήν κι ασπίδαν μουν
και πρωτικάρ’ τη μάνας
έν’ η Μακεδονία μουν
στουλάρ’ κι ομούτ’ τ’ Ελλάδας