Σα κρεβάτι͜α κείμαι

Σα κρεβάτα̤ κείμαι 
τα πόνα̤ εύρανε με
Γιατρικά ’κ’ ευρήκ’νε
να λαρών’νε με -ν

Άτσ̌απα εγώ, 
σ’ αούτ’ τον κόσμον ντ’ έρθα;
Βλαστημώ την ώρα, 
μανίτσα μ’, ντ’ εγεννέθα

Τα χρονόπα μ’ τσ̌ίζω/τσ̌ούζω
ντο ’κ’ εχάρα ’τα
Αΐκα νεότητα
σο χώμαν βάλλ’ ατα

Άτσ̌απα εγώ, 
σ’ αούτ’ τον κόσμον ντ’ έρθα;
Βλαστημώ την ώρα, 
μανίτσα μ’, ντ’ εγεννέθα

Και με τα χ̌ερόπα σ’,
μάνα, θάψον με
Νέος θ’ αποθάνω,
εμέν κλάψον με

Άτσ̌απα εγώ, 
σ’ αούτ’ τον κόσμον ντ’ έρθα;
Βλαστημώ την ώρα, 
μανίτσα μ’, ντ’ εγεννέθα

Ο Χάρον, μανίτσα μ’,
επέρεν την ψ̌η μ’
Εσύ μ’ ανασπάλτς με
ν’ αφτύντς έναν κερίν

Άτσ̌απα εγώ, 
σ’ αούτ’ τον κόσμον ντ’ έρθα;
Βλαστημώ την ώρα, 
μανίτσα μ’, ντ’ εγεννέθα