Είσαι η ζωή μ’

Τ’ εμόν τ’ αρνόπον κείται -ν- άρρωστον,
’λί εμέν, μανίτσα μ’, θ’ αποθάν’!
Για τ’ ατό θα ’βρήκω γιατρικόν
και τ’ εμόν τ’ αρνόπον να λαρών’

Τ’ εμόν το πουλίν,
το μικρόν τ’ αρλί μ’
έν’ απάν’ σον κόσμον η ζωή μ’!

Όλα̤ τα γιατρεία θα λασ̌κίζω σε
γιατρικόν θα ’βρήκω να λαρώνω σε
Για τ’ εσέν, πουλόπο μ’, θα δίγω την ψ̌η μ’
και θα τυρα̤ννίουμαι σ’ όλεν τη ζωή μ’

Τ’ εμόν το πουλίν,
το μικρόν τ’ αρλί μ’
έν’ απάν’ σον κόσμον η ζωή μ’!

Όπου κι αν επήα ’κ’ εύρα γιατρικόν
το τερτόπο σ’, πουλί μ’, να λαρών’
’Κι κρατούν τα χ̌είλα̤ μ’, πώς να λέω σε
απ’ αούτ’ τον κόσμον πως θα χάνω σε;

Τ’ εμόν το πουλίν,
το μικρόν τ’ αρλί μ’
έν’ απάν’ σον κόσμον η ζωή μ’!

Το καρδόπο σ’ έτονε πολλά τρανόν
για τ’ ατό ’κ’ ευρέθεν γιατρικόν
Εσάρεψεν, πουλί μ’, σο κορμί σ’
και ο Χάρον έρ’ται παίρ’ την ψ̌η σ’

Τ’ εμόν το πουλίν,
το μικρόν τ’ αρλί μ’
έν’ απάν’ σον κόσμον η ζωή μ’!