Ποίος εξέρ’ ας σην εγάπ’

Όντες ρούζω σ’ εγκαλιόπο σ’
και τ’ ομμάτι͜α μ’ τσαμμώνω
θαρρώ σον ουρανόν πετώ
και τ’ αγγέλτς ανταμώνω

Εγάπ’ έν’ δέκα τράμι͜α ζόρ’,
χαράντας έναν τσίρταν
κι ο νους ι-σ’ άλλο ’κι χωρίζ’
τη μέραν ας ση νύχταν

Τρανόν η εγάπη μ’ για τ’ εσέν
και τσερίζ’ το καρδόπο μ’
Εσύ σεβντά ’κ’ εξέρτς ντό έν’,
ν’ αηλί τ’ εμόν το ψ̌όπον

Ποίος εξέρ’ ας σην εγάπ’
εμέν να δι͜αρμενεύ’ με;
Η έμορφος ντ’ εγάπανα
’κι θέλ’ να καλατσ̌εύ’ με

Ατό τ’ εμόν το φωταχτέρ’
την κάρδι͜α μ’ έκαψεν, ζαέρ
Ο πόνον δί’ και παίρ’
Πού κέσ’ να ευρήκω γιατρικόν
το γέλος ι-μ’ οπίσ’ να φέρ’
Είνας Θεός εξέρ’!