Το καντάρ’

Το γέλος ι-μ’ πάει με το τράμ’,
[μικρόν αρνί μ’]
με την οκάν η κλαίη
[έλα - έλα]
Ήντι͜αν κι αν έσυρεν η ψ̌η μ’,
[ν’ αηλί εμέν!]
αροθυμία καίει
[έλα - έλα]

Όντες το καρδόπον πονεί
[μικρόν αρνί μ’]
τα χ̌είλι͜α ’δέν ’κι λέγ’νε
[έλα - έλα]
Σα πόνι͜α επορούν και κρατούν
[ν’ αηλί εμέν!]
και φανερά ’κι κλαίγ’νε
[έλα - έλα]

Θελέματα απόκρυφα,
[μικρόν αρνί μ’]
ομούτι͜α π’ εμαρέθαν
[έλα - έλα]
Όσον πόσον βασταμονή;
[ν’ αηλί εμέν!]
τα δάκρυ͜α ’κ’ εκανέθαν
[έλα - έλα]

Εγάπ’ς καντάριν ’κι ζυγιάζ’
[μικρόν αρνί μ’]
το πολλά και τ’ ολίγον
[έλα - έλα]
«Ας σο καμίαν», λέγ’ν’ ανθρώπ’
[ν’ αηλί εμέν!]
«τ’ αργώς κι άλλο καλλίον»
[έλα - έλα]