Θεού εγάπ’ αν έτονε

Μ’ έναν ισ̌μάρ’ φεψιματί’
τα τέρτι͜α σ’ ετελέθαν
Κι αροθυμίας δα̤κρόπα
τ’ ομματόπα μ’ εχτέθαν

Τ’ ονέρ’τα ντο εποίν’ναμε
μέσα - μεσού εστάθαν
Θεού εγάπ’ αν έτονε
για πέει με πώς εχάθαν;

Τα κρίματα σ’ εξέρ’ ατα,
απέσ’ σ’ ομμάτι͜α σ’ φαίν’νταν
Τα λογόπα ντο έλεες
ατσ̌ά, πουλί μ’, ντ’ εγένταν;

Επέζεψα τα έμορφα
σον κόσμον ν’ αραεύω,
Τ’ ομούτι͜α ντ’ είχα για τ’ εσέν
όλια θα πατουρεύω