Βιώματα 39

[Και -ν-] Ο άντρας σου του σ̌κύλ’ ο γιον
’κι ’ξέρ’ το μεκατίρι σ’
Πώς ταγιανίζ’ το ψ̌όπον ατ’
και χαλάν’ το χατίρι σ’;

[Και] Πάντα με τ’ «αχ» και με το «βαχ»,
πάντα ν’ αηλί εμέναν
Πάντα -ν- η καρδι͜ά μ’ γεραλίν
τ’ ομμάτι͜α μ’ δα̤κρωμένα -ι

[Και -ν-] Ανάθεμα σε, νε σεβτι͜ά
ας σο καρδόπο μ’ έβγα
Εκάτσα κα’ κι εράεψα,
τσ’ εγάπ’ς την άκραν ’κ’ εύρα -ι

[Και -ν-] Εκάτσα κα’ και -ν- έκλαιγα
θ’ εσπάν’νεν η καρδία μ’
Εθάρρ’να θα καλατσ̌εύς με -ν-
ας σην φωτογραφίαν