Θάλασσα, έπαρ’ την καλατσ̌ή μ’

Θάλασσα, έπαρ’ την καλατσ̌ή μ’,
αέρα τη λαλία μ’
Ν’ ακούει ατο τ’ εμόν τ’ αρνίν
ντο έν’ σην ξενιτείαν

Εκάτσα κι αναμένω σε
ση λιβαδί’ την άκραν
Με το μαντίλ’ ντ’ εδέκες με
σπογγίζω εγώ τα δάκρυ͜α μ’

Εσέν θα τρώει η ξενιτειά
κι εμέν τα θαλασσάκρι͜α
’Κι θέλω να ελέπω ’γώ
τ’ ομμάτι͜α σ’ με τα δάκρυ͜α

Εκάτσα κι αναμένω σε
την θάλασσαν ωρι͜άζω
Το γράμμαν, ρίζα μ’, ντ’ έστειλες
μίαν κι άλλο δεβάζω