Τα χ̌είλια σ’ με το γέλος

Έναν πουρνόν εγνώρτσα σε,
παντέμορφος τρυγόνα μ’
Έντονε χ̌ειμωγκόντς καιρός,
’πέμ’νεν σο νου μ’ εικόνα

Τα χ̌είλια σ’ με το γέλος,
τα τέρτι͜α μ’ ’κ’ έχ’νε τέλος
Απέσ’ σην ψ̌η σ’ εμέναν θέκ’ς,
ατσ̌ά θ’ ευρήκ’ς το μέρος;

Ας σ’ ομμάτι͜α μ’ αν έλεπες
θ’ εγροίκανες ντο είσαι
Κι άλλο ’κι θ’ εδελι͜άουσ’νε
σ’ εγκαλιόπο μ’ να κείσαι

Τα χ̌είλια σ’ με το γέλος,
τα τέρτι͜α μ’ ’κ’ έχ’νε τέλος
Απέσ’ σην ψ̌η σ’ εμέναν θέκ’ς,
ατσ̌ά θ’ ευρήκ’ς το μέρος;

Τ’ εσόν η σεβντά τυραννίζ’
κι άρ’ άμον κάμαν σ̌κίζ’ με
Σ’ ονέρ’τα μόνον χ̌αίρουμαι
και την εγάπ’ σ’ χαρί͜εις με

Τα χ̌είλια σ’ με το γέλος,
τα τέρτι͜α μ’ ’κ’ έχ’νε τέλος
Απέσ’ σην ψ̌η σ’ εμέναν θέκ’ς,
ατσ̌ά θ’ ευρήκ’ς το μέρος;