Οκνέας

Ανάθεμα τον παλαλόν
π’ εξέγκεν την δουλείαν
Τρανόν πελιάν εσέγκε μας
σ’ αούτ’ τη κοινωνίαν

«Οκνέα» ούλ’ κουίζ’νε με,
εμέν περιγελούνε
Δουλεία αΐκο άμον τ’ εμόν
να ’βρήκ’νε ’κ’ επορούνε

Το κιφάλι μ’ μίαν πονεί
και μίαν το ποδάρι μ’
Ξάι τη δουλεία ’κι αγαπώ,
ντό έν’ ατό το χάλι μ’;

Εγώ αέτσ’ θα λάσκουμαι
κι ας λένε με -ν- οκνέα
Απάν’ ι-μ’ τιδέν ’κι πιάν’,
ο μήνας έχ̌’ εννέα!

Ιέψτε!