Ορμάνα̤ κι ορμανόφυλλα

Ορμάνα̤ κι ορμανόφυλλα
κι ορμανοκεντημένα
σο καρδόπο σ’ αναμεσά
άμον χάντρας πλεγμένα

Ατό η εμορφάδα σου
τ’ άστρα πα επιδέβεν
Άμον ήλεν τον χ̌ειμωγκόν
απέσ’ σην ψ̌η μ’ εσέβεν

Άψιμον τ’ ομματόπα σου
εσέγκανε σο ψ̌όπο μ’
Ελέπω σε κι άμον κερίν
λύγουμαι εγώ, κορτσόπο μ’

Ατό η εμορφάδα σου
τ’ άστρα πα επιδέβεν
Άμον ήλεν τον χ̌ειμωγκόν
απέσ’ σην ψ̌η μ’ εσέβεν

Σ’ οσπίτι σ’ γυροκλώσκουμαι
έβγα σο παραθύρι σ’
Σ’ αυλόπορτο σ’ βραδά̤σκουμαι,
αρνί μ’, για το χατίρι σ’

Ατό η εμορφάδα σου
τ’ άστρα πα επιδέβεν
Άμον ήλεν τον χ̌ειμωγκόν
απέσ’ σην ψ̌η μ’ εσέβεν

’Κ’ ελέπ’ς, κορτσόπον, τσ̌ούξον με,
’κ’ ελέπ’ς πασ̌τάν εχάθα;
Απάν’ σο χ̌είλος τη κρεμού
ξαν για τ’ εσέν εστάθα

Ατό η εμορφάδα σου
τ’ άστρα πα επιδέβεν
Άμον ήλεν τον χ̌ειμωγκόν
απέσ’ σην ψ̌η μ’ εσέβεν