Η ψ̌η μ’ απέσ’ ι-μ’ ’κ’ εχωρεί

Τ’ αρνόπο μ’ εξενίτεψεν,
σα ξένα απέσ’ εχάθεν
Σ’ όρωμα μ’ πάντα ελέπ’ ατεν
το ψ̌όπο μ’ εμαράθεν

[Αχ!] Πουλόπο μ’, δος με την χαράν,
ποίσον με συντροφίαν
Λύεται και πονεί η ψ̌η μ’
απέσ’ ση μαναχ̌ίαν

Η ψ̌η μ’ απέσ’ ι-μ’ ’κ’ εχωρεί,
φτιλακίζ’ το καρδόπο μ’
Εγώ και τυρα̤ννίουμαι
για το μικρόν τ’ αρνόπο μ’

[Αχ!] Εσύ ’γεννέθες για τ’ εμέν,
εσύ είσαι το ταίρι μ’
Και μετ’ εσέν εγώ θα ζω,
πουλόπο μ’, περιστέρι μ’

Ανάθεμα και τα μακρά,
τα έρημα τα ξένα
Το ψ̌όπο μ’ εφαρμάκωσαν
τ’ αναθεματισμένα

[Αχ!] Πουλόπο μ’, δος με την χαράν,
ποίσον με συντροφίαν
Λύεται και πονεί η ψ̌η μ’
απέσ’ ση μαναχ̌ίαν