Έναν αγάπ’ χαμένον

Χρόνι͜α πολλά εδέβανε
κι η καρδά̤ μ’ πονεμένον
Κλαίει έναν όνερον γλυκό,
έναν εγάπ’ χαμένον

Έπαρ’ με, ύπνε, έπαρ’ με,
ολίγον ν’ ανασπάλω
Τα τέρτα̤ εμέν έφαγαν,
’κι θέλω να ζω άλλο

Θεέ μ’, δος με -ν- υπομονήν,
το ψ̌όπο μ’ ετελέθεν
Εχάσα την εγάπε μου,
άλλο πουδέν ’κ’ ευρέθεν