Η χαμονή τη Γιάννε

Εφτά Τούρκ’ ετριγύρτσανε,
τον Γιάγκο σ’ θα σκοτών’νε
Μάνα, παρακάλ’ το Θεόν
εμέν για να γλυτών’νε

Μάνα, ξάι ’κ’ ελυπέθες με
κι εφέκες με ’ς σα χ̌έρι͜α
Οι Τούρκ’ απόψ’ θα σπάζ’νε με
με τ’ άκλερα μαχ̌αίρι͜α

Να έσ’νε, μάνα, κι έλεπαν
κι ατά τ’ εσά τ’ ομμάτι͜α
ντ’ εποίν’νανε το γιαβρόπο σ’
με το μαχ̌αίρ’ κομμάτι͜α

Να έσ’νε, μάνα, κι έκουες
κι εκούιζα «μανίτσα μ’»
Κι επαρακάλ’να κι έλεγα
«γλύτωσον με, μανίτσα μ’»

Αχ! κλάψον, μάνα, και θάψον
τ’ εμά τα κομματόπα
Άλλο ’κι θα ελέπ’νε με 
και τ’ εσά τ’ ομματόπα