Θα έρ’ται έναν ημέραν

Θα έρ’ται έναν ημέραν
και θα πουσ̌μανεύ’ς
Γιατί έστειλες την εγάπ’,
πουλί μ’, οπίσ’ σ’ εμέν

Σ’ έναν ψ̌ην τυραννισμένον
ένοιξες γερὰ
’Κι λαρούται με γιατρούς
και με φάρμακα

Πριν να έν’ αργά, πουλόπο μ’,
κλώστ’ οπίσ’ σ’ εμέν
Η καρδι͜ά -ν- το πονεμένον
πάντα αναμέν’

Σ’ έναν ψ̌ην τυραννισμένον
ένοιξες γερὰ
’Κι λαρούται με γιατρούς
και με φάρμακα

Όλ’ χ̌αίρουνταν και γελούνε
πίν’νε και τραγωδούν
Και -ν- εμέν τον πονεμένον
ξάι ’κι ερωτούν

Έφυες εσύ, γιαβρόπο μ’, 
ασ’ εμέν σουμά
Η καρδι͜ά μ’ το πονεμένον
ένοιξεν γερὰ

Πριν να έν’ αργά, πουλόπο μ’,
κλώστ’ οπίσ’ σ’ εμέν
Η καρδι͜ά μ’ το πονεμένον
πάντα αναμέν’

Σ’ έναν ψ̌ην τυραννισμένον
ένοιξες γερὰ
’Κι λαρούται με γιατρούς
και με φάρμακα