Στεφανώματα

Μάνα, για τέρεν τη νύφε σ’
που θα ’ίνεται το ταίρι μ’
πώς εφώταξεν σο γιάνι μ’
άμον άσπρον [πώς εφώταξεν σο γιάνι μ’] περιστέρι

Κάλ’, μανίτσα και πατέρα,
φίλτς, γειτόντς και συγγενείς
Κι όλεν το χωρίον, μάνα,
στεφανούται το παιδί σ’!

Ο ποπάς θα ευλογά μας
πάντα ευτυχισμέν’ να ζούμε
ση ζωής τα δυσκολίας
τ’ έναν τ’ άλλο [ση ζωής τα δυσκολίας] να κρατούμε

Κάλ’, μανίτσα και πατέρα,
φίλτς, γειτόντς και συγγενείς
Κι όλεν το χωρίον, μάνα, 
στεφανούται το παιδί σ’!

Και εντάμαν θα γλεντούμε
και εμείς ντό ψαλαφούμε;
Να έχουμε όλ’ υγείαν [ωχ! μανίτσα μ’]
τη Θεού την ευλοΐαν [ε! μανίτσα μ’]

Κάλ’, μανίτσα και πατέρα,
φίλτς, γειτόντς και συγγενείς
Κι όλεν το χωρίον, μάνα, 
στεφανούται το παιδί σ’!