Νουνίζω θ’ αποθάνω

Επέρες το κιφαλόπο σ’,
πού επήες ’κ’ εξέρω
Κι ασ’ τ’ έφυες, μικρόν αρνί μ’,
πονώ και υποφέρω

Νουνίζω θ’ αποθάνω,
θαρρώ ’κι θα προφτάνω
Αν ’κ’ ελέπω τ’ αρνόπο μου
και τ’ αχουλόπο μ’ χάνω

Τερώ, τερώ -ν- ολόερα
εσέν πουδέν ’κ’ ελέπω
Ξένος είμαι -ν- απέσ’ σοι ξέντς,
καν’νάν ’κι γιανασ̌εύω

Νουνίζω θ’ αποθάνω,
θαρρώ ’κι θα προφτάνω
Αν ’κ’ ελέπω τ’ αρνόπο μου
και τ’ αχουλόπο μ’ χάνω

Ατόσα χρόνι͜α εδέβανε
κι ακόμαν ’κι ανασπάλλω
Όσον, πουλί μ’, και να γερώ
’σέν ας σο νου μ’ ’κ’ εβγάλλω

Νουνίζω θ’ αποθάνω,
θαρρώ ’κι θα προφτάνω
Αν ’κ’ ελέπω τ’ αρνόπο μου
και τ’ αχουλόπο μ’ χάνω