Τα τσ̌ακλάρι͜α τ’ ομμάτι͜α σ’

Ας σην ψ̌η μ’ εγώ πονώ
για τ’ εσένα π’ αγαπώ
’Κ’ επορώ χωρίς εσέναν
άλλο για να ζω
Τυρι͜αννίουμαι μονάχος/μαναχός,
υποφέρω και πονώ

Τα τσ̌ακλάρι͜α τ’ ομμάτι͜α σ’
έχ’ ατα σην καρδία μ’
Έλα έμπα ση ζωή μ’,
έμορφον τ’ εμόν γιαβρίν

Νύχτας αραεύω εγώ,
που θα στέκω ’κ’ εξέρω
Ξένος είμαι απέσ’ σοι ξέντς,
το πουλόπο σ’ να ελέπ’ς
Μίαν αδά, μίαν ακεί
και μαναχός ση ζωήν

Τα τσ̌ακλάρι͜α τ’ ομμάτι͜α σ’
έχ’ ατα σην καρδία μ’
Έλα έμπα ση ζωή μ’,
έμορφον τ’ εμόν γιαβρίν

Όλον πίκρας ση ζωή μ’
εσύ εδέκες με, γιαβρί μ’
Δος με εσύ ’λίγον χαράν
η καρδι͜ά μ’ να μη αποθάν’
Έλα δος με εσύ, πουλί μ’,
γιατί θα εβγαίν’ η ψ̌η μ’
Δος με εσύ, γιαβρί μ’, ζωήν
γιατί θα εβγαίν’ η ψ̌η μ’

Τα τσ̌ακλάρι͜α τ’ ομμάτι͜α σ’
έχ’ ατα σην καρδία μ’
Έλα έμπα ση ζωή μ’,
έμορφον τ’ εμόν γιαβρίν

Γεια σου ρε, Μπάμπη Κεμανετζίδη, με το κλαρίνο σου!

Τα τσ̌ακλάρι͜α τ’ ομμάτι͜α σ’
έχ’ ατα σην καρδία μ’
Έλα έμπα ση ζωή μ’,
έμορφον τ’ εμόν γιαβρίν