Κορτσόπον μελαχρινόν

Κορτσόπον μελαχρινόν,
έφαες την ψ̌ην τ’ εμόν
Αν ’κι παίρω σε, αρνί μ’,
ντο θα ευτάω τη ζωή μ’;

Άνθρωπον αν αγαπά
άλλο κανέναν ’κ’ ερωτά
Η καρδι͜ά ορίζ’ α̤το,
η σεβντά ζαλίζ’ α̤το

Ό,τι δί’ς με ’ξέρ’ ατο
υστερνά θα πλερών’ ατο
Τη καρδι͜ά μ’ για τ’ εσέναν
χαλάλ’ κι ας ματών’ ατο

Ντο θα σύρω ελέπ’ ατο,
άμα κα’ ’κι θέκ’ ατο
Αγαπώ σε και πονώ,
κορτσόπον μελαχρινόν

Ας έν’, πουλί μ’, για την ψ̌η σ’,
εμέναν μη τυρα̤ννί͜εις
Την ελαία σην τσ̌εγκέ σ’
’α κουρτώ ατο και κλαις

Ήντι͜αν θέλτς εμέν ευτάς
έναν ξάι αν αγαπάς
Εσύ ο ’πιταγωγόν
εγώ το κριάρ’ τ’ εσόν