Αφιέρωμα στον Κώστα Τσακαλίδη

Ιούλης μήνας έτονε,
το μαύρον χαπάρ’ έρθεν
Ο Κώστας ο Τσακαλίδης
εμάς χρόνια εφέκεν

Δύο χρόνια επάλευεν
ο Κωστίκας με τον Χάρο
’Κ’ επόρεσεν για να γλυτών’
ας σον κόσμον τον άλλον
[Όι, όι, όι! Έι βαχ, όι]

Κωστίκα μ’, έπαρ’ την κεμεντζ̌έ σ’,
φόρ’ το κουστούμ’ το μαύρον
Σον Άδην νύφε στολίζ’νε,
τρανόν ευτάνε γάμον

Γαμπρόν θα ’φτάγ’νε σε εκεί
ταξίδ’ θα ’φτάς μεγάλο
Και πεθερά την μαύρην γην
και τον Χάρον κουμπάρον
[Όι, όι, όι! Έι βαχ, όι]

Θα ελέπ’ς τον Σταύρην τον τρανόν
τον Δήμον, τον Σαββέλην
Τον Κοτάν’, την παρέαν ατ’
εκεί σ’ άγρι͜α τα μέρη

Τραπέζ’ ’α ’φτάνε σε -ν- ατείν’
να πίν’ν’ και να γλεντούνε
Χορόν να στρών’νε σο αλών’
εσέν να ’φχαριστούνε
[Όι, όι, όι! Έι βαχ, όι]

Το καράβι σ’ ερμάτωσες,
ένοιξες τα πανία
«Αφήνω γειά σας, άρχοντες»,
είπες «αφήνω υείαν»

Το ταξίδ’ χωρίς γυρισμόν,
Κωστίκα, πώς εποίκες;
Τοι φίλτς και τον Πιτίκο σου
για πέει μας πού εφήκες;
[Όι, όι, όι! Έι βαχ, όι]

Κωστίκα, ’κι ανασπάλλομε
τ’ εσά τα τραγωδίας
Τη κεμεντζ̌έ σ’ το παίξιμον,
τ’ έμορφον τη λαλία σ’

Αΐκα δάχτυλα χρυσά
και αηδονί’ λαλία
εύκολα ’κι θα ευρίουνταν
σον κόσμον αλλομίαν
[Όι, όι, όι! Έι βαχ, όι]