Εντούναν

Εχάσα το μικρόν τ’ αρνί μ’
κι ατό πα -ν- αραεύω
Αρνί μ’, όντες ελέπω σε
πάω να σ̌ασ̌ουρεύω

Εντούναν, ξαν, εντούναν
σ’ άψιμον και ση βρούλαν
Εφίλ’ναν ξαν εφίλ’νανε
σο στόμαν και ση γούλαν

Μίαν κι άλλον ας εφίλ’να σε
κι εμέναν ας εντούναν
Θ’ εδέβαζα το σεβνταλούκ’
το τρανόν τη φουρτούναν

Εντούναν, ξαν, εντούναν
σ’ άψιμον και ση βρούλαν
Εφίλ’ναν ξαν εφίλ’νανε
σο στόμαν και ση γούλαν

Πάω κι έρχουμαι σ’ οσπίτι σ’
και -ν- άμον γυρευός -ι
Εσύ γουεύ’ς το φίλεμαν
ντο εδώκεν ο Θεός -ι

Εντούναν, ξαν, εντούναν
σ’ άψιμον και ση βρούλαν
Εφίλ’ναν ξαν εφίλ’νανε
σο στόμαν και ση γούλαν

’Λί εμέν, μάνα, ’λί εμέν,
’λί εμέν ντό να εποίν’να;
Τα χ̌είλα̤ μ’ γεράδας είχαν
και ’κ’ επόρ’να να εφίλ’να

Εντούναν, ξαν, εντούναν
σ’ άψιμον και ση βρούλαν
Εφίλ’ναν ξαν εφίλ’νανε
σο στόμαν και ση γούλαν