Θα υπάντρευεν

Αέτσ’ όντες θα υπάντρευεν
ας έτον σου κυρού ατ’
Εντρέπεται και κρύφτ’ α̤το,
το καπαγέτ’ τ’ αντρού ατ’

Ας λέγω σας, γειτονάδες,
τον άντραν τηνάν είχα
Τ’ αμπάρι͜α μ’ ους τα γόνατα μ’
κι εγώ να έτρωγα ’κ’ είχα

Αέτσ’ όντες ελέπω σε
λάφραινα παλαλέσσα
θαρρώ είκοσ’ χρονών είμαι,
εσύ κι άλλο μικρέσσα

Εσέναν π’ εζωγράφιζεν
’κ’ είχ̌εν άλλο δουλείαν;
Πώς ’κ’ εποίκεν να σ̌ασουρεύ’
και το κοντύλ’ν ατ’ μίαν!

Άλλο, πουλί μ’, ’κι τραγωδώ
σ’ εσόν τη γειτονία
Εβγαίν’νε οξ̌ουκά οι ’σπιτι͜ανοί σ’
κι ευτάμε φασαρίαν

Ατά που λέγ’νε ση ζωήν
ντ’ ευτάν οι σεβνταλήδες
κι άλλα πολλά ξαν θα παθάντς,
ακόμαν τιδέν ’κ’ είδες!