Η σεβτά μ’ έν’ μονοπάτ’

Η σεβτά μ’ έν’ μονοπάτ’,
τ’ άμον τ’ άλας δί’ με τάτ’
Για τ’ αρνί μ’ τ’ αχούλι μ’ χάνω,
’κ’ είδα το, θα αποθάνω

Μίαν όντες αγαπάς,
χαρεμένος όθεν πας
Αν πιάσ̌κεσαι σα τόρι͜α
’κ’ επορείς να είσαι χώρι͜α

Η εγάπ’ τ’ εμόν καμίν’,
το νερόν ντο ’κι νεβζήν’
Ψ̌ην, καρδίαν όλα καίω
για τ’ αρνόπο μ’ όντες λέω

Μίαν όντες αγαπάς,
χαρεμένος όθεν πας
Αν πιάσ̌κεσαι σα τόρι͜α
’κ’ επορείς να είσαι χώρι͜α

Η εγάπη μανουσ̌άκ’
και ανέγγιχτον τσ̌ιτσ̌άκ’
Σο ραχ̌ίν έν’ ευωδίαν
όντες πάει ωρι͜άζ’ τ’ αρνία

Μίαν όντες αγαπάς,
χαρεμένος όθεν πας
Αν πιάσ̌κεσαι σα τόρι͜α
’κ’ επορείς να είσαι χώρι͜α