Αχ! Ρωμανία

Αχ! Ρωμανία, αχ! Ρωμανία,
ακόμαν ντό θα σύρτς εσύ;
Κλαίν’ τα παιδία σ’,
κλαίν’ τα γιαβρία σ’
κι αραεύ’νε τ’ εσόν τη γην

Έρχουν παιδία
μ’ αητού καρδίας
και ζουν ξαν τον ξεριζωμόν
Χάν’νε τ’ οσπίτι͜α
κι όλεν τον βίον
ση πατρίδας τον γυρισμόν

Ανθίζ’ κλαδόπα
τ’ εσά τα ψ̌όπα
κι ο ήλεν δί’ ατα ζωή
Έρχουν ανθούνε,
έρχουν ανοίγ̆’νε
και γίν’νταν όλια έναν ψ̌ην

Αχ! Ρωμανία, αχ! Ρωμανία,
πότε θα ’ίνεσαι τρανόν;
Θέλω να ελέπω,
θέλω να παίρω
το μουράτ’ ντ’ έχω εγώ τ’ εμόν