Ο ταξιδευτής

Αε-Νικόλα, το παιδί μ’
ταξιδευτής επήεν
Γαλήνεψον τα θάλασσας
η ψ̌η τ’ εμόν ελύεν

Έχω τη μάνας την ευχ̌ήν
και ο Θεόν ’κι χάν’ με
Κι ας ζω απέσ’ ση θάλασσαν
φουρτούνα ’κι πιάν’ με

Έναν και μαναχόν έχ’ α’
αν χάν’ ατο θα χάμαι
Κι άλλο καλλίον γιουλτουρούμ’
ση γην να ρούζ’ και κάει με

Πατέρα, όσα έλεες
πάντα σο νου μ’ θα έχω
Και όταν θ’ ανταμώνω σε
σην εγκάλια σ’ θα τρέχω

Τ’ ομμάτι͜α μ’ εσκοτείνεψαν,
τρώει με αροθυμία σ’
Ας έτον ξαν να έκουγα,
πουλόπο μ’, τη λαλία σ’

Μανίτσα μ’, τ’ ομματόπα μου
εσέν όντες τερούνε
’κ’ επορώ να κρατώ ατα
αρχινούν και δακρούνε

Και πώς να ζω χωρίς εσέν
«Ανέστην» όντες λέγω;
Πιάν’ με το παράπονον
και -ν- αρχινώ και κλαίγω

Μη κλαις, πατέρα, για τ’ εμέν
κι ας ζω σα θαλασσάκρι͜α
Μη λέτε με γομούντανε 
τ’ ομμάτι͜α σουν με δάκρυ͜α