Πατέρας και κόρη

Κόρη μ’, για πέει με τ’ όνομα σ’,
για πέει με τίνος είσαι;
Γιατί τερείς με και δακρύ͜εις;
Κόρη μ’, γιάμ’ εγνωρί͜εις με;

Ξένε, τερώ τον πρόσωπο σ’,
ομοι͜άεις πολλά τον κύρη μ’!
Για πέει με το ιστορικό σ’,
μη χαλάντς το χατίρι μ’

Έναν καιρόν είχα γαρήν
κι άμον εσέν κορτσόπον
Εχάθαν σην ανταλλαγήν,
κόρη μ’, απέσ’ σον Πόντον

Ελένη, έλεγαν τη γαρή μ’,
Μαρία, το κορτσόπο μ’
Σίτα̤ κρού’νε ατά σο νου μ’
ματούται το καρδόπο μ’

Εγροίκ’σα πως έτον ατός
ο κύρη μ’ ο χαμένον
και λέγ’ ατον σιγά-σιγά
με άνασμαν κομμένον

Δημήτρη, έλεγαν τον κύρη μ’,
Ελένη, τη μητέρα μ’
Η Μαρία το κορτσόπο σ’,
εγώ είμαι, πατέρα!