Ο Αδάμ και η Εύα

Ο Αδάμ είδεν την Εύαν
κι έδακ’σεν ατός το μήλον
Κι από έμπρι͜α τ’ς-ε πώς έβγαλεν η Εύα
-αχ!- το πράσινον το φύλλον!

Και -ν- ο Αδάμ ο καημένον
νουνίζει͜ ατο αλλομίαν
και πώς έδακ’σεν το μήλον
κι εσέβεν σην αμαρτίαν
Και -ν- ο Αδάμ ο καημένον
ντό έπαθεν τη δουλείαν·
πώς έρθεν και -ν- εκόμπωθεν
κι εσέβεν - κι εσέβεν σην αμαρτίαν

Ατός πολλά εγλυκέθεν
και -ν- ας ση Εύας το φύλλον
Και να έτρωεν εθέλ’νεν [ξαν εθέλ’νεν]
κάθαν ημέραν το μήλον

Και -ν- ο Αδάμ ο καημένον
νουνίζει͜ ατο αλλομίαν
και πώς έδακ’σεν το μήλον
κι εσέβεν σην αμαρτίαν
Και -ν- ο Αδάμ ο καημένον
ντό έπαθεν τη δουλείαν·
πώς έρθεν και -ν- εκόμπωθεν
κι εσέβεν - κι εσέβεν σην αμαρτίαν!

Τον Αδάμ η Εύα εποίν’νεν
και πολλά ευτυχισμένον
Να επαίρ’νεν τα ποδάρι͜α τ’ [τα ποδάρι͜α τ’]
πώς ’κ’ επόρ’νεν ο καημένον!

Και -ν- ο Αδάμ ο καημένον
νουνίζει͜ ατο αλλομίαν
και πώς έδακ’σεν το μήλον
κι εσέβεν σην αμαρτίαν
Και -ν- ο Αδάμ ο καημένον
ντό έπαθεν τη δουλείαν·
πώς έρθεν και -ν- εκόμπωθεν
κι εσέβεν - κι εσέβεν σην αμαρτίαν!

Ατός έλεγεν την Εύαν
σίτι͜α εποίν’ναν την δουλείαν
«Εσύ έβγαλες το φύλλον», λέει την Εύαν
-όι- κι έχω ’γώ την αμαρτίαν

Και -ν- ο Αδάμ ο καημένον
νουνίζει͜ ατο αλλομίαν
και πώς έδακ’σεν το μήλον
κι εσέβεν σην αμαρτίαν
Και -ν- ο Αδάμ ο καημένον
ντό έπαθεν τη δουλείαν·
πώς έρθεν και -ν- εκόμπωθεν
κι εσέβεν - κι εσέβεν σην αμαρτίαν!

Γεια σου, Γιάννε Τσανάκαλη, με τα γλυκέα τα τοξαρέας ι-σ’!
Γεια σου, Χρήστο Ραμπίδη και Μέλη Ραμπίδου με τη αηδονί’ τη λαλίαν!