Αϊνά

Να έμ’νε η αϊνά τ’ εσόν,
νε μάισσας θεγατέρα
Όντες λούσ̌κεσαι ν’ έλεπα
τα κάλλια σ’, φωταχτέρα μ’

Έμορφον κορτσόπον,
άνοιξης τσ̌ιτσ̌εκόπον,
κρύον νερόν γιατί ’κι ’κχ̌ύντς
ση ψ̌ης ι-μ’ το δεντρόπον;

Σίτα̤ πας για να λούσ̌κεσαι
να έμ’ το σαπουνόπο σ’
Σα χ̌ερόπα σ’ να εκράτ’νες με
κι έτριφ’νες το μεσόπο σ’

Έμορφον κορτσόπον,
άνοιξης τσ̌ιτσ̌εκόπον,
κρύον νερόν γιατί ’κι ’κχ̌ύντς
ση ψ̌ης ι-μ’ το δεντρόπον;

Σίτ’ εβγαίντς ας σο λούσιμον
να έμ’ το πεσ̌κιρόπο σ’
Να τυλί͜εις με σο τρυφερόν
και -ν- έμορφον ποϊόπο σ’

Έμορφον κορτσόπον,
άνοιξης τσ̌ιτσ̌εκόπον,
κρύον νερόν γιατί ’κι ’κχ̌ύντς
ση ψ̌ης ι-μ’ το δεντρόπον;

Το χτένι σ’ να έμ’νε, πουλί μ’, 
σα μαύρα τα μαλλόπα σ’
Κραγιόν ση τσ̌άντα σ’ για να βάφ’ς
τ’ έμορφα τα χ̌ειλόπα σ’

Έμορφον κορτσόπον,
άνοιξης τσ̌ιτσ̌εκόπον,
κρύον νερόν γιατί ’κι ’κχ̌ύντς
ση ψ̌ης ι-μ’ το δεντρόπον;