Κοτσομπόλα Αρετή

Αρετή, Αρετή,
κοτσομπόλα τη χωρί’
Για τ’ εμέν είπες πολλά,
Αρετή, κάθκα καλά

Μέραν-νύχταν λάσ̌κεσαι,
ξάι ’κι πουγαλεύκεσαι
Με τ’ αχούλι σ’ το κοντόν,
τον κόσμον εσύ κομπώντς

Σ’ οσπίτι σ’ ’κι κάθεσαι
Αρετή, ’κ’ εντρέπεσαι;
Ποίσον, φάισον τα μωρά σ’
κι αρ’ έλα σα λογικά σ’

Εσέν ’κι θέλ’ η γειτονία,
’χάλασες πολλά χωρία
Κρυφά είπες τον μανάβη, 
«ο Γέργον απλών’ απάν’ ι-μ’»
 
Λες εμέν σο πραχτορείον
«ετάβιζα σο λεφορείον»
Λες «εγώ τηλεφωνώ,
με την Μαρίαν μιλώ»

Ψέματα εξέρτς πολλά,
λες τον κόσμον φανερά
Είσαι άμον αλεπού
μίαν αδά, μίαν αλλού