Το σαράντα ένα

Άμον το σαράντα ένα,
μάνα μ’, με την κατοχήν
Σο Δοξάτον και ση Δράμα,
έντον, μάνα, η σπαγ̆ή¹

Ο στρατόν τη Βουλγαρίας
εποίκεν τρανά ζεμίας
Εσκοτώναν τα παιδία
κι εσύρ’ναν απέσ’ σ’ ορμία [ε, βάι, βάι]

Σ’ έναν το χ̌έρι μ’ τσιγάρον,
σ’ άλλο το ποτήρ’
Όλιον πίνω και θυμούμαι,
μάνα μ’, την κατοχήν

Κι όλιον πίνω, πίνω, πίνω,
πίνω και μεθώ
Πίνω για να ανασπάλλω
άμα ’κ’ επορώ

Αιχμάλωτα παλληκάρι͜α
είχαν, μάνα μ’, ση γραμμήν
Το αίμαν εκεί εκχ̌ύεν,
επότ’σεν, μάνα μ’, τη γην

Ο στρατόν τη Βουλγαρίας
’χάλασεν πολλά χωρία
Εσκοτώναν τα παιδία
κι εσύρ’ναν απέσ’ σ’ ορμία [ε, βάι, βάι]

Σ’ έναν το χ̌έρι μ’ τσιγάρον,
σ’ άλλο το ποτήρ’
Όλιον πίνω και θυμούμαι,
μάνα μ’, την κατοχήν

Κι όλιον πίνω, πίνω, πίνω,
πίνω και μεθώ
Πίνω για να ανασπάλλω
άμα ’κ’ επορώ