Άντεξον, καρδία μ’

Εμέντσε με τ’ εμόν τ’ αρνίν
«θα παί͜εις σ’ εμόν το γάμον»
Τ’ ομμάτι͜α ντο εγάπανα
παντρεύ’ μετ’ είναν άλλον

Εκούξε με να τραγωδώ
κι ευτάγω την χαράν ατ’ς
Άτσ̌απα πώς θα τραγωδώ;
άλλος θα έν’ σο γιάν’ ατ’ς

Εσέβεν έμπρα̤ να χορεύ’,
σο γιάν’ ατ’ς είνας άλλος
Γαμπρός ατός, νύφε ατέ
κι εγώ ο τραγωδά̤νος

Άντεξον, καρδά̤ μ’, άντεξον
κι άλλο σ’ αβού τον πόνον
Πόσοι και πόσοι έκλαψαν
και θα είσαι εσύ μόνον;

Εφτά χρόνα̤ έτον τ’ εμόν,
ατώρα έντον ξέντσα
Έπαρ’ και τ’ εμόν την ευχ̌ήν
να είσαι ευτυχισμέντσα