Φαίνεται άνοιξη ξαν έρθεν

Ξαν εποίκανε φωλέαν
χ̌ελιδόνι͜α ας σην αρχήν
Σο αράν’ το κρεμιγμένον,
σο παραθύρ’ του ’σπιτί’ μ’

Φαίνεται άνοιξη ξαν έρθεν,
κελαηδούν τα πουλόπα
Κλαδίν σε κλαδίν πετούνε,
νασάν ατα π’ εγροικά

Τ’ εμόν το πουλόπον ’κ’ έρθεν
ση φωλέαν τ’ εύκαιρον
Να χ̌ελιδονίζ’ τ’ αρνόπο μ’,
να χ̌αίρεται η ψ̌η τ’ εμόν

Δύο-δύο τα πουλόπα
σα κλαδία κελαηδούν
Χ̌ελιδονίζ’νε κι εκείνα,
φαίνετ’ εμέν εγροικούν

Μέρ’ εστάθες, μέρ’ να είσαι;
εγαντούρεψαν εσέν
Πέταξον, πουλόπο μ’, κι έλα,
άλλο μη φαρμακώντς με

Πέταξον, πουλόπο μ’, κι έλα,
έλα, αναμένω σε
Χ̌ελιδόντσον σην εγκάλα̤ μ’,
πουλί μ’, μη κομπών’νε σε