Θα ευτάμε τη χαράν

Σ’ ορμανόπον θ’ αναμένω,
απάν’ σην τεπέν θ’ εβγαίνω
Ν’ ελέπω το μονοπάτι
και η ψ̌η μ’ να έχ̌’ ταχάτι,
να ωρι͜άζω το πουλί μ’

Να λελεύω τον Θεόν ατ’ς
όντες έρ’ται με τ’ αρνόπα τ’ς
Σο ποτάμ’ νερόν να πίν’νε,
το καρδόπον ατ’ς να δί’ με,
να γομών’ και το λαήν’

Χ̌ίλια πρόβατα κι αρνία
θα ’ίν’ντανε και τ’ εμά
Και τα νόστιμα τα χ̌είλα̤ τ’ς,
θα φιλώ, χορτάζ’ ατα

Έμπρα̤ τ’ς εγώ θα εβγώνω
το λαήν ατ’ς να γομώνω
Πία κι ας πίνω ολίγον
ας σο νερόπον το κρύον,
μετ’ εσέν ας ξεδιψώ

Μεϊντάν’ θ’ ευτάγ’ α’ σ’ εκείνεν
την εγκάλα̤ν ατ’ς να δί’ με
Μετ’ εκείνεν τον τσ̌οπάνον
με τ’ αρνόπα απέσ’ σο πλάνον
θα ευτάγ’ ατον εγώ

Χ̌ίλια πρόβατα κι αρνία
θα ’ίν’ντανε και τ’ εμά
Και τα νόστιμα τα χ̌είλα̤ τ’ς,
θα φιλώ, χορτάζ’ ατα

Αέτσ’ έντονε κι επήγα,
τα φιλέματα τ’ς επήρα
Σο καλύβ’ν ατ’ς εκοιμέθα,
μετ’ ατέν σεβντάν εχτέθα
εγώ σ’ ατεινές το γιάν’

Απ’ ατότε μετ’ εκείνεν,
σο ραχ̌ίν απάν’ κρατεί με
Η Λαμπρήν ατώρα ντ’ έρ’ται,
όργανα και κόσμος θ’ έρ’ται
θα ευτάμε τη χαράν

Χ̌ίλια πρόβατα κι αρνία
θα ’ίν’ντανε και τ’ εμά
Και τα νόστιμα τα χ̌είλα̤ τ’ς,
θα φιλώ, χορτάζ’ ατα