Τ’ ομμάτι͜α σ’ τα ολήμαυρα

Χαρέστεν τον καιρόν εσούν
παντέρημα πουλία
Νασάν που ζει και χ̌αίρεται
κι ελέπ’ σας αλλομίαν

Εσείν, πουλία τ’ ουρανού
ποίστε με συντροφίαν
Τραγώδεσεν τ’ αρνόπο μου
κι έφαεν την καρδία μ’

Τραγώδ’ εσύ το παλληκάρ’
κι εγώ ας αφουκρούμαι
Σύρον τα λόγια τη σεβντάς
κι εγώ -ν- ας παλαλούμαι

Αν αποθάνω, γιαβρόπο μ’,
φόρ’ το μαύρον το τσ̌ίτι σ’
Ο Θεός να δί’ σε υπομονήν
εκολλίεν τ’ οσπίτι σ’