Έναν και μοναχόν είσαι

Έναν και μαναχόν είσαι,
τσ̌εχέλ’κον, παλαλόν είσαι
Εθάρρεσα τ’ εμόν είσαι,
Θεός ’κ’ εποίκεν άλλο

Σ’ εσόν το γιάν’ ας έστεκα,
το χ̌ερόπο σ’ ας έσπιγγα
Ατά τα κάλλι͜α σ’ τ’ έμορφα
σ’ εγκαλόπο μ’ να βάλω

Τρυγόνα μ’, ετρυγόνιζες,
εμέν επαρηγόρ’νες
Σα τέρτα̤ μ’, σα παράπονα μ’,
τρυγόνα μ’, ετραγώδ’νες

Απόψ’ θ’ ευτάγ’ ατεν τ’ εμόν,
σο γιάνι μ’ θ’ έν’ ους να μερών’
Άστρα τον φέγγον πέτ’ ατον
απόψ’ ας έν’ σκοτία

Αρνόπο μ’, χαρεντέρτσον με,
σημάδ’ ση γούλα μ’ ποίσον με
Τ’ αρνόπο μ’ θ’ εγκαλι͜άσκουμαι,
μ’ ελέπ’νε μας ερία

Τρυγόνα μ’, ετρυγόνιζες,
εμέν επαρηγόρ’νες
Σα τέρτα̤ μ’, σα παράπονα μ’,
τρυγόνα μ’, ετραγώδ’νες

Ας λέω ατο την μάναν ατ’ς,
έσπιγγα εγώ τα μεσόπα τ’ς,
Επέρα τα φιλέματα τ’ς,
εγέντονε τ’ εμόν -ι

Τ’ αρνόπο μ’ μη τσ̌αΐζετεν
τ’ ομμάτι͜α τ’ς μη κλαινίζετεν
Την έμορφον π’ εποίκετεν
έναν και μαναχόν -ι

Τρυγόνα μ’, ετρυγόνιζες,
εμέν επαρηγόρ’νες
Σα τέρτα̤ μ’, σα παράπονα μ’,
τρυγόνα μ’, ετραγώδ’νες