Ο κύρη μ’

Μ’ έναν καϊτέ θα τραγωδώ
πολλά ’κι θα μακρύνω
για τον πατέρα μ’ ντ’ έχασα,
το ψ̌όπο μ’ να ’λαφρύνω

Ο κύρη μ’ άλλο ’κ’ έν’ αδά,
έφυεν ας σον κόσμον
Σ’ ομμάτι͜α μ’ όντες φέρ’ ατον
η ψ̌η μ’ γομούται πόνον

Τα εμέκια τ’ έτανε πολλά,
οπίσ’ ατόν ’κι φέρ’νε
Μανάχος σύρ’ τη στράταν ατ’
σεΐρ’ ο Χάρον ετέρ’νεν

Ο κύρη μ’ άλλο ’κ’ έν’ αδά,
έφυεν ας σον κόσμον
Σ’ ομμάτι͜α μ’ όντες φέρ’ ατον
η ψ̌η μ’ γομούται πόνον

Σ’ όνομα σ’ νερόν θα πίνω
και -ν- έναν κερίν θ’ αφτύνω
’Κι ανασπάλλω σε, πατέρα,
πάντα έρ’ται με η μέρα
που ετσούπωσες τ’ ομμάτι͜α σ’
κι ετελέθαν τα μουράτι͜α σ’