Έναν ημέραν σα Πεύκα

Αηλί εκείνεν τη μάναν
π’ είχ̌εν τρία παιδία
Τ’ έναν έχασεν σο στρατόν
και σύρ’ αροθυμίαν

Έναν ημέραν σα Πεύκα
έρθεν κακόν χαπάριν
Εσκοτώθεν και -ν- ο Μίλτον
Σαντέτ’κον παλληκάριν

Έτον ανθυπολοχαγός
τη Σχολής Ευελπίδων
Ατόναν εκαμάρωναν
σα Πεύκα σο χωρίον

Εχπάστεν για την άσκησην
και -ν- εμπροστά -ν- επέγ’νεν
και ’κ’ εξέρ’νεν πως ο Χάρον
ατόναν ενεμένεν

Αηλί, Μίλτο, τον αδελφό σ’
κι αηλί την αδελφή σ’ -ι!
Αηλί, Μίλτο, την μάνιτσα σ’
που σύρ’ την καμονή σ’-ι

Πόντιοι, σ’ εμόν το ταφίν
ελάτεν κάθαν μήναν
Παίξ’τε με κι έναν κεμεντζ̌έν
και -ν- άψτεν την καντήλα μ’

Χάρε μ’, γιατί αγληγορείς
και θέλτς να παίρτς την ψ̌η μ’-ι;
’Κ’ εχάρα τα νεότητα μ’,
είμαι νεόν παιδίν-ι