Πουλί μ’, σα σουμαδέματα σ’

Πουλί μ’, σα σουμαδέματα σ’
θα κρούω τα καμπάνας
Θα κρού’ ατα λυπητερά 
να κλαίει ο κύρ’ -τ- σ’ κι η μάνα σ’

Έμαθα το σουμάδεμα σ’,
κλαίω κι αναστενάζω
Κι ακόμαν με τ’ ομούτ’ είμαι
και τον Θεόν δοξάζω

Πουλί μ’, τα σουμαδέματα σ’
ακούω, κάτ’ παθάνω
Ατό αν έν’ αληθινόν
φοούμαι θ’ αποθάνω

Πουλί μ’, σα στεφανώματα σ’
το λείμψανο μ’ θα/να φέρ’νε
Άλλ’ θα τερούν και χ̌αίρουνταν,
τ’ εμόν οι φίλ’ θα κλαίνε/κλαίγ’νε