Τσ̌ιτσ̌έκι μ’ και γιαβρί μ’

Την καρδι͜ά μ’ ερωτώ
«Ατώρα πώς θα ζω;»
Σον πρόσωπο μ’ μετρώ
τα πόνι͜α μ’ ντο φορώ

Τσ̌ιτσ̌έκι μ’ και γιαβρί μ’,
εσύ είσαι -ν- η ζωή μ’
Οπίσ’ τη στράταν έπαρ’,
σ’ εμέν ποίσον γιαρτίμ

Τη παρχαρί’ τσ̌ιτσ̌έκ’
σον τόπον ντο ’κι στέκ’
Τρανταφυλλί’ τισ̌έκ’
για τ’ εμέν έναν τέκ’

Τσ̌ιτσ̌έκι μ’ και γιαβρί μ’,
εσύ είσαι -ν- η ζωή μ’
Οπίσ’ τη στράταν έπαρ’,
σ’ εμέν ποίσον γιαρτίμ

Τ’ ομμάτι͜α σ’ ντο τερώ,
ντο λένε ’κ’ εγροικώ
Βαθέα σκοτεινεύ’νε
σ̌ασ̌εύω και ριγώ

Τσ̌ιτσ̌έκι μ’ και γιαβρί μ’,
εσύ είσαι -ν- η ζωή μ’
Οπίσ’ τη στράταν έπαρ’,
σ’ εμέν ποίσον γιαρτίμ

Τσ̌ιτσ̌έκι μ’ και γιαβρί μ’,
εσύ είσαι -ν- η ζωή μ’
Οπίσ’ τη στράταν έπαρ’,
σ’ εμέν ποίσον γιαρτίμ