Βιώματα 21

Όλια τα δέντρα σο ραχ̌ίν
σον ήλιον κέσ’ τερούνε
Αν λέγ’ ατα τα τερτόπα μ’
τα φύλλα τουν θα ρούζ’νε

Ολίγον άνοιξον, Θεέ μ’,
ας λύγουνταν τα χ̌ι͜όνι͜α
το ψ̌όπο μ’ ντ’ εκαπάτεψαν
ατώρα τόσα χρόνι͜α

Πάντα το γέλος ’κ’ έν’ χαράν,
τα δάκρυ͜α ’κ’ είναι πόνι͜α
Είν’ γέλ’τα ντο σκοτών’νε, ψ̌η μ’,
δάκρυ͜α ντο δίν’νε πόνι͜α

Σεράντα ποταμόνερα
κι εφτά ραχ̌ία χ̌ι͜όνι͜α
’κ’ επόρεσαν να έπλυναν
τη καρδι͜άς ι-μ’ τα πόνι͜α

Θ’ ευτάγω σίδερον καρδι͜ά,
γεράδες να μη φέρει
Τα τέρτι͜α και τα βάσανα
όλια να υποφέρει