Ας έμ’ πουλίν κ’ επέτανα

Ας έμ’ πουλίν κ’ επέτανα
κι επέγ’να σο χωρίον
κι ας σα πεγαδομματόπα
νερόν έπινα κρύον

Σάντα μ’, Σάντα μ’, λελεύω σε!
Σάντα μ’, όλεν τσ̌ιτσ̌άκια,
όλεν αλάτι͜α και ραχ̌ι͜ά
όλεν πεγαδομμάτι͜α

Πού είσαι, νέ μαύρον Σαντά!
Πού είναι τα παρχάρι͜α σ’;
Πού είν’ τα κρύα τα νερά σ’;
Πού είν’ τα παλληκάρι͜α σ’;

Σην Σαντάν εφύτρωναν
λογιών-λογιών τσ̌ιτσ̌άκια
Ατά πα -ν- εσκουτούλιζαν
ίλιαμ τα μανουσ̌άκια

Ακεί σο πέραν τα ραχ̌ιά
το φαίν’νταν τα καλύβι͜α
Εκείνο έν’ και -ν- η Σαντά
το κείται αφκά σα λίβι͜α

Απ’ ακεί πέρα π’ έρχεται
σ̌κεπαγμένος κουκούλαν,
τα φυσ̌ά̤κια τυλιγμένος
Σαντέτες ως τη γούλαν