Ας σο γουντάχ’ ορφάνεψα

Τα δάκρα̤ μ’ έν’ παράπονον,
το κλάμα μ’ έν’ ο πόνον
Ντο έσυρα ους να ετράνυνα
εγώ εξέρω μόνον

Ας σο γουντάχ’ ορφάνεψα,
χάιδεμα μάνας ’κ’ είδα
Τον πατέρα μ’ ’κ’ εγνώρτσα τον,
αΐκον τύχην είχα

Σα ξένα χ̌έρι͜α ετράνυνα,
αέτσ’ έτον γραμμένον
Όλι͜α τα καρδι͜άς χ̌αίρουνταν,
τ’ εμόν τυραννισμένον

Ας σο γουντάχ’ ορφάνεψα,
χάιδεμα μάνας ’κ’ είδα
Τον πατέρα μ’ ’κ’ εγνώρτσα τον,
αΐκον τύχην είχα

Ατείν’ που ’κι ορφανίγανε
εμέν ας ερωτούνε
Τη μάναν και τον κύρ’ν ατουν
σ’ ομμάτι͜α ας τερούνε

Ας σο γουντάχ’ ορφάνεψα,
χάιδεμα μάνας ’κ’ είδα
Τον πατέρα μ’ ’κ’ εγνώρτσα τον,
αΐκον τύχην είχα¹