Σου ήλ’ το μεροφώταγμαν

Τ’ ομμάτι͜α σ’ τσ̌ιτσ̌ακόπλαστα,
ο πρόσωπο σ’ φεγγάρι
Ατσ̌ά ποίον η γενεά σ’,
ατσ̌ά τίνος ταμάρι;

Γιαβρόπο μ’, αστρογέννητον
σο φέγγον φεγγαρίζεις
Σου ήλ’ το μεροφώταγμαν
ασημοστραφτουλίζεις

Το ψ̌όπο σ’ κρέν νερόν λαήν’,
σαρεύ’ τον διψασμένον
Το πόι σ’ φουρνικόν ψωμίν,
χορτάζ’ τον πεινασμένον

Ηλιοφωτίαν κι άψιμον
ατό η εμορφάδα σ’
Πόσα καρδόπα παίρ’ α̤τα
ανοί’ ατα γεράδας