Να έμ’ πουλίν κι επέτανα

Να έμ’ πουλίν κι επέτανα
κι επέγ’να σο χωρίο μ’
Ας σα πεγαδομματόπα 
νερόν έπινα κρύον

Ποτάμ’, θα καταρούμαι σε
να ’ίνεσαι ορμόπον 
Να σ̌κίζω και δι͜αβαίνω σε
και πάω με τ’ αρνόπο μ’

Χωρίς αέραν το πουλίν,
χωρίς νερόν τ’ οψάρι
Χωρίς εγάπ’ ’κι ’ίνεται 
κανένα παλληκάρι

Είνας πέρδικα πορπατεί 
σ’ όλιον την ποταμέαν
Νασάν που πάει ευρήκ’ α̤τεν
την νύχταν σην φωλέαν

Ποτάμι͜α όντες χολι͜άσκουστουν
λιθάρι͜α κουβαλείτε
Τα γούμι͜α σύρετε σο γιάν’,
τα τέρτι͜α μ’ κ’ επορείτε