Η σεβντι͜ά άμον ντο λες

Σεβντά, γιατί εφώλεψες
αδά ’πέσ’ σο καρδόπο μ’;
Ερίζωσες κι εκλάδωσες
να σύρτς και παίρτς το ψ̌όπο μ’

Η σεβντι͜ά άμον ντο λες
άμον τσ̌οραγό ποτάμιν
Πη λούσ̌κεται απέσ’ αρρωσταίν’,
που πίν’ α̤το αποθάνει

Απέσ’ σ’ άψιμον καίουμαι
κι η βρούλα πα σαρεύ’ μ
Κι η κόρ’ τερεί από μακρά
και ’κ’ έρ’ται γουρταρεύ’ με

Η σεβντι͜ά άμον ντο λες
άμον τσ̌οραγό ποτάμιν
Πη λούσ̌κεται απέσ’ αρρωσταίν’,
που πίν’ α̤το αποθάνει

Η ξενιτειά κι ο θάνατον
η πίκρα κι η εγάπη
Σα τρία ευρέθεν γιατρικόν
και σην εγάπ’ φαρμάκι

Η σεβντι͜ά άμον ντο λες
άμον τσ̌οραγό ποτάμιν
Πη λούσ̌κεται απέσ’ αρρωσταίν’,
που πίν’ α̤το αποθάνει

Το παραθύρι σ’ άνοιξον
κι άκ’σον την τραγωδία μ’
Εστά και τέρεν το φαρμάκ’
πώς τρέχ̌’ ας σην καρδία μ’

Η σεβντι͜ά άμον ντο λες
άμον τσ̌οραγό ποτάμιν
Πη λούσ̌κεται απέσ’ αρρωσταίν’,
που πίν’ α̤το αποθάνει