Σεβντάς παρακαλίας

Ατόσα έχω να λέγω σε
μα ’κ’ επορώ καμίαν
Σ’ ομματόπα σ’ σίτι͜α τερώ
κόπεται η λαλία μ’

Εσέν αν έχω σε, πουλί μ’,
κανείναν ’κι φοούμαι
Νώμα το χ̌έρι σ’ ας κρατώ
κι εντάμαν ας πετούμε
Σα λίβι͜α απέσ’ να χτίζομε
τ’ εγάπης την φωλέαν
Άμον αγγέλ’ μ’ άσπρα φτερά
ση Θεού τη μερέαν

Γνεφίζω κι αραεύω σε,
άμα σο γιάνι μ’ ’κ’ είσαι
Ονέρ’τα άμον πετιμέζ’
χαρί͜εις σ’ ήμποιον νουνί͜ει σε

Εσέν αν έχω σε, πουλί μ’,
κανείναν ’κι φοούμαι
Νώμα το χ̌έρι σ’ ας κρατώ
κι εντάμαν ας πετούμε
Σα λίβι͜α απέσ’ να χτίζομε
τ’ εγάπης την φωλέαν
Άμον αγγέλ’ μ’ άσπρα φτερά
ση Θεού τη μερέαν

Εχάρτσα σε την καρδία μ’,
στόχ̌εψον ντό θα λέγω
Μη τυραννί͜εις με, σ̌κύλ’ κουτάβ’,
άλλο ’κι ταγιανεύω