Η κεμεντζ̌έ μ’ τραγωδεί

Η κεμεντζ̌έ μ’ τραγωδεί,
λέει σε τα τερτόπα μ’
Περισ̌άν’ εποίκε με
το τσ̌αλίμι σ’, νε ρίζα μ’

Το τοξάρι μ’ έν’ μακρύν
άμον το πόι σ’, αρνί μ’
και τα τσάρι͜α τ’ έν’ μαύρα
άμον τα ψ̌ήα τ’ εμά

Απέσ’ σο κρεβατόπο μ’
να ησυχάζω ’κ’ επορώ
Σ’ όρωμα μ’ ελέπω σε
και κλαινίζω το ψ̌όπο μ’

Άμον μικρόν πουλόπον
π’ ετσακώθαν τα φτερά τ’
έντονε το καρδόπο μ’
ας ση σεβτάς το τακάτ’