Ταξιδέας σο όνερον

Κορτσόπο μ’, εκόμπωσες
την ψ̌η μ’ και το καρδόπο μ’
Ν’ ανασπάλω ’κ’ επορώ
(α)τό τ’ εσόν τ’ εγκαλιόπον

Ο πρόσωπο σ’ άνοιξην
και τ’ ομμάτι͜α σ’ χ̌ειμωγκόν
(Α)τά όντες τερούνε με
λύγουμαι άμον το χ̌ι͜όν’

Παλαλούμαι τσ̌ίγκιτεν
θέλω να ελέπω σε
Έλα -ν- ας χαμογελά
τη καρδι͜άς ι-μ’ η τσ̌εχρέ

Μ’ έναν φίλεμαν λαρώντς
τα τέρτι͜α μ’ και τα καημούς
Ταξιδέας σ’ όνερον
’ίνουμαι -ν- απέσ’ σο νου σ’