Ποίσον ντο σύρ’ η καρδία σ’

Περιστέρα μ’, δος το χ̌έρι σ’,
τ’ έναν τ’ άλλο ας κρατούμ’
Συ το φως, εγώ τ’ ομμάτι͜α,
εντάμαν ας πορπατούμ’

Αγαπώ σε κι αγαπάς με!
Όθεν πας και ήντ’ ευτάς
ποίσον ντο σύρ’ η καρδία σ’
και κανέναν μ’ ορωτάς

Η ζωή πολλά γλυκύν έν’,
τέρεν πώς θα παίρτς ατο
Ζεις ολίγον, ’κι κανείται·
και πολλά, πεζεύ’ς ατο

Αγαπώ σε κι αγαπάς με!
Όθεν πας και ήντ’ ευτάς
ποίσον ντο σύρ’ η καρδία σ’
και κανέναν μ’ ορωτάς

Έφυαν εκείν’ τα χρόνι͜α
ντ’ έμ’νες ούλ’ αγαπημέν’
Έφυαν κι οπίσ’ ’κι κλώσκουν
και τιδέν ’κι θ’ απομέν’

Αγαπώ σε κι αγαπάς με!
Όθεν πας και ήντ’ ευτάς
ποίσον ντο σύρ’ η καρδία σ’
και κανέναν μ’ ορωτάς

Αγαπώ σε κι αγαπάς με!
Όθεν πας και ήντ’ ευτάς...